1. Revelation

Give me second, I, I need to get my story straight.

Miłość cierpliwa jest.

łaskawa jest.

Miłość nie zazdrości,

nie szuka poklasku,

nie unosi się pychą.

Wszystko znosi,

wszystkiemu wierzy,

we wszystkim pokłada nadzieję,

wszystko przetrzyma.

Miłość nigdy nie ustaje...

            Półmrok. Płomień świeczki dający przyćmione światło. Dwa drewniane, bujane fotele. Stolik, parujące kawy. Westchnienie.  Wspólne wakacje. Krótki oddech pomiędzy napiętą codziennością celebrytów. Zayn wraz z Perrie, zupełnie podobnie jak Liam z Danielle. Niall w ojczyźnie. I my. Nasza dwójka. Sami. W jednopokojowym kampingu z łazienką. W lesie, niedaleko plaży.

             Tydzień mija szybciej, niż można sobie wyobrażać. Tydzień. Tylko tydzień. Później spotkanie z rodziną i powrót do pracy. Wspaniałe miejsce, wspaniałe towarzystwo.

             Zabrał mnie tutaj, żebym ukoił nerwy po bolesnym rozstaniu. Nie wiedział, dlaczego to zrobiłem. Sądził, że się wypaliłem. Miał rację, to prawda. Ale spaliła się zapałka w normalnym dla siebie, ekspresowym tempie. Jej miejsce zajęło słońce. Źródło światła, ciepła, życia. Zaćmione przez dwa lata słońce wreszcie przebiło się przez mrok, żeby dać o sobie znać. Żeby wywrócić moje życie do góry nogami.

            Jej zaczerwienione, czekoladowe oczy. Podpuchnięte policzki. Drżące palce. Strach i niedowierzanie. I pierwsze, podstawowe pytanie, które zadała:

- Dlaczego?

            Cóż miałem powiedzieć? Nie mogłem skłamać. Nie mogłem zrobić jej jeszcze tego. Nawet jeśli to bolało to... tak było łatwiej. Przynajmniej dla mnie.

- Nic do ciebie nie czuję.

             Szloch, który tak bardzo mnie zabolał. Bo to wszystko moja wina. Jak bardzo byłem głupi, żeby prawda doszła do mnie dopiero wtedy. Chociaż... Może ona ze mną była? Uśpiona, gdzieś głęboko w podświadomości poprzez okłamywanie samego siebie i zaprzeczenia. Mimo że teraz była w moim posiadaniu, nie czułem się z nią zbyt dobrze.

             Wybiegła z mieszkania. Jej płacz odbijał się echem w korytarzu jeszcze przez kilkanaście sekund. Nakryłem się kołdrą, żeby nie słyszeć. Nie mogłem przestać płakać. Coś się kończyło. Pozostałem w łóżku przez trzy dni.

            Zdałem sobie sprawę, że byłem zakochany w głosie, który wołał mnie znowu i znowu. Ale słyszałem jedynie echo w ciemności.

           

            Wszędzie pachniało sosnami. Powoli wciągnąłem powietrze nosem. Z daleka dochodził do mnie cichy szum fal, które rozbijały się o piaszczystą plażę. Było idealnie.

            Nawinąłem na dłonie rękawy swetra, żeby nie czuć gorąca, jakie wydzielał biały kubek. Chwyciłem go w dłonie i upiłem łyk, delektując się mocną nutą kofeiny w ustach. Czarna kawa. Bez cukru, bez mleka. Tego napoju nie należy nimi niszczyć.

           Skrzywiłem się lekko. Parzyła mnie, ale mimo to napiłem się znowu.

- Nie chcesz kawy?

            Zerknąłem na niego. Długie rzęsy rzucały cień na policzki. Oddychał miarowo, usta rozchylił, podkulił nogi. Głowę odchylił, loki osunęły się, ukazując jego czoło. Był piękny.

            Odstawiłem napój i zrzuciłem z siebie koc znaleziony w domu. Okryłem nim jego.


             Szekspir napisał kiedyś: "Mów szeptem, jeśli mówisz o miłości."

- Kocham cię.

Revelation  (tłum. objawienie.)

Cześć, to nowy blog. :D

Postanowiłam jednak porwać się na Larry'ego.
Dedykuję ten rozdział Kyllie, która uprosiła mnie, żebym dodała rozdział już dziś. Jestem troche głupia, że to robię, bo mam 3 rozdziały, ale będą one dodawane raz w tygodniu, także na tym blogu widzimy się w przyszłą sobotę :D
Wiem, miałam jeszcze jednego bloga o Larrym, ale tamta historia mi nie leżała, nie byłam w stanie go kontynuować. A zawsze miałam marzenie napisać coś o nich, więc jest.

Zapraszam do czytania i komentowania :D