2. Beginnings

            Czułem się trochę tak, jakbym był nie na bieżąco z własnym życiem. To wszystko tak popędziło. Podjąłem wiele pochopnych decyzji, ale żadnej z nich nie żałowałem. Zakpiłem sobie z własnego rozsądku. Stałem się kimś, za kogo zawsze mnie miano. A ja zawsze zaprzeczałem.  Czemu zdałem sobie sprawę, że go kocham? Jak tego dokonałem? Po prostu pewnego ranka obudziłem się w naszym wspólnym pokoju hotelowym i zobaczyłem, jak śpi. Poczułem nagły przypływ czegoś, czego jeszcze nigdy nie czułem do żadnego mężczyzny. I zdałem sobie również sprawę, że nie czuję już tego do Eleanor. Dlatego musiałem to zakończyć, nie mogłem jej oszukiwać.

            Oczywiście nigdy nie poznała prawdziwego powodu tego rozstania. Nie mogłem jej tego wyjawić. Zranione dziewczyny zachowują się różnie. A ja nie mogłem sobie pozwolić na jakiekolwiek ryzyko.

             A on... Nie pozna prawdy nigdy. Za bardzo się boję. Boję się odrzucenia, samotności. Boję się, że spojrzy na mnie z odrazą, w jego oczach zaczai się obrzydzenie, zapyta czy jestem aby normalny i odejdzie. I nie będzie tak jak kiedyś. A tego nie zniósłbym.

            Promienie słoneczne kładły się równymi pasami na czystej, drewnianej podłodze. Obudziłem się i z cichym westchnieniem uchyliłem powieki, bo jeden z nich uparcie osiadł mi na twarzy. Było wcześnie, czułem to na skórze. Czułem lekki chłodek przenikający przez cienką kołdrę, więc obróciłem się w bok i przykryłem się pod same uszy.

            Wtedy go dostrzegłem. Siedział na krześle naprzeciwko mojego łóżka i wpatrywał się we mnie intensywnie. Przechylił się lekko w moją stronę, a palce dłoni splótł na kolanach. Zielone oczy, przenikające mnie na wskroś. Lekki dreszcz.

- Dlaczego mnie wczoraj nie obudziłeś? Spałem na werandzie całą noc.

            W jego głosie nie było urazy. Wyglądał na trochę niewyspanego i poobijanego od niewygodnej pozycji do spania, ale nie wydawał się urażony.

- Drzemałeś tak słodko. Nie mogłem tego zrobić.

            Posłałem mu lekki uśmiech. Wyszczerzył się tak promiennie, jak to tylko on potrafił. Zdałem sobie sprawę, że uśmiechnąłem się po raz pierwszy od dłuższego czasu. Nie tylko mnie to rozradowało.

            Ani się obejrzałem, a już wcisnął się do mnie, nakrywając szczelnie nas obu. Wąskie posłanie. Jego ciało tuż obok mojego. Jego ręka obejmująca moją talię. Jego twarz tuż przy moim karku. On.

             Spiąłem się cały momentalnie. Znów to robił. Bawił się. Bawił się tak, jak przed kamerami. Bawił się w coś, w co uwierzyły miliony. Bawił się w coś, w co nie uwierzyłem ja. Bo wiedziałem, że dla niego to po prostu zabawa.

- Ale u ciebie cieplutko.

            Jego szept i ciepły oddech, który wydostawał się przy okazji i owiewał moją szyję. Mógłbym pozostać w tej fantazyjnej fikcji na zawsze. Zadowoliłbym się. Do czasu.

- Nie spinaj się tak, Loueh. Przecież tylko się przytulam. Ogrzej mnie, zimno dziś na dworze.

            Jak mógłbym nie spełnić tego żądania? Sam miałem na to okropną ochotę. 

Przygarnąłem go bardziej do siebie, obejmując go także. Nogę położył na moich, a jego zimna stopa dotknęła mojej łydki. Ścisnąłem je delikatnie, żeby zapewnić mu więcej ciepła i zamknąłem oczy. Zapewne rozpoczął dzień dużo wcześniej niż ja. Pachniał delikatnym mydłem, świeżym pieczywem i kawą. Pachniał najpiękniej na świecie. Sam nie wiem kiedy ponownie zasnęliśmy.

               Łkałem już w łóżku trzy dni. Bez jedzenia, jedynie o wodzie. Nie mogłem jeść. Nie mogłem pogodzić się z tym, co zrobiłem i z tym, kim jestem. Chciałem umrzeć, żeby taki potwór nie chodził już dłużej po świecie. Bo jak nazwać osobę, która bezustannie wmawiał sobie, że nic nie czuje do najlepszego przyjaciela, podczas gdy sam był w zaawansowanym związku?

            Próbowałem się od tego oderwać. Mówiłem w wywiadach, że mam dość wiecznej paplaniny o "Larrym Stylinsonie". Mówiłem, że mnie to nie śmieszy, że mam dziewczynę. Kupiłem dom, zamieszkałem z nią. Zrobiłem wszystko, co tylko mogłem. Ograniczyłem zabawy w gejów przed kamerami, starałem się wydorośleć, ustatkować. Nie robiłem tego ze specjalnym zamierzeniem, nie wiedziałem, że go kocham. To po prostu siedziało wewnątrz mnie. W podświadomości.  Syndrom walki i ucieczki. Wybrałem ucieczkę. Ale prawdziwa miłość postanowiła mnie dogonić.

             Przystanął obok łóżka, chwycił się pod boki. Patrzył na mnie chwilę z rezygnacją.

- Koniec. Nie możesz tu tkwić. Zabieram cię na wakacje!

            W jego głosie tyle było władczości i pewności, że zdziwiony, podniosłem głowę. Wyciągnął mnie siłą z łóżka, zamknął w łazience i kazał się umyć. I nie wypuścił, dopóki tego nie zrobiłem. Później pustym wzrokiem obserwowałem, jak pakuje nasze walizki, sadza mnie w samochodzie, sam zasiada za kierownicą i jedziemy.

           I pojechaliśmy. Podróż trwała sześć godzin. Trochę spałem, ale większość czasu rozmawialiśmy. Rozśmieszał mnie, pocieszał. Był jak idealna kuracja, pozwolił mi być sobą.

           Teraz było już niemal normalnie. Rozpoczynał się drugi dzień naszych krótkich wakacji. Zerknąłem na niego. Znów spał. Ten człowiek mógłby przespać całe życie i nawet by się nie zorientował kiedy został staruszkiem, a wszystkie jego słodkie loczki wypadły i jest łysy! Leżałem od strony ściany, więc najdelikatniej jak tylko mogłem, zdjąłem z siebie wszystkie jego kończyny i wyszedłem z łóżka. Chłopak drzemał z delikatnym uśmiechem na ustach. Mimowolnie pogłaskałem koniuszkami palców jego urocze dołeczki.

            Faktycznie wewnątrz kempingu było zimno, więc nakryłem go szczelniej, a sam ubrałem ciepły, wełniany sweter należący do niego. Był mi troszkę przyduży, więc opatuliłem się jeszcze bardziej. Sweter pachniał tak samo jak on. Musiał go nosić dziś rano. Więc, gdyby był jeszcze ciepły, czułbym się niemal tak, jakby znów mnie przytulał.

            Szybkim ruchem odgarnąłem włosy z czoła i otworzyłem chlebak. Znalazłem w nim świeżutki chleb, jeszcze letni i dwie bułki. Harry prawdopodobnie wybrał się wczesnym rankiem po pieczywo. Zaśmiałem się pod nosem na sam fakt, że najbliższa piekarnia była daleko stąd. Był taki kochany! Szkoda, że odbierał taką troskę inaczej niż ja.

            Znalazłem także masło i ser w plasterkach, więc posmarowałem nim kilka kromek, bułki. Oprócz tego ugotowałem dzbanek herbaty i kawy i obie przelałem do dwóch termosów. To wszystko wsadziłem go koszyka wraz z paczką solonych paluszków.

- Ładnie wyglądasz w tym sweterku.

            Podskoczyłem w miejscu i obróciłem głowę na dźwięk jego zachrypniętego głosu. Usłyszałem śmiech przesycony radością, spowodowany moim zaskoczeniem. Pozwoliłem, by dobrał się do koszyka. Otworzył go i szperał w nim chwilę. Nasze spojrzenia spotkały się, kiedy podniósł na mnie roześmiane oczy.

- Czytasz mi w myślach. Piknik na plaży?

            Pokiwałem z wolna głową. Dopiero wtedy zauważyłem, że był w samych bokserkach. Przegapiłem moment, w którym rozebrał się, leżąc ze mną. Badałem przez chwilę jego posturę. Od długich nóg, przez umięśniony tors i ciepłe ramiona, które uwielbiałem czuć na swoim ciele.

- Ubierz się palancie, przeziębisz się.

            Wyszczerzył się, prezentując idealnie białe uzębienie. W kilku krokach pokonał dzielącą nas odległość i wtulił się we mnie. Od razu rozsunąłem sweter i oplotłem nim nas obu. Może mógłbym się oszukiwać? Udawać, że tak jest dobrze? Nie. Bo na dłuższą metę to nie zdałoby egzaminu. Po jakimś czasie znalazłby sobie kogoś, a ja stałbym z boku i przyglądał się temu z pustką w oczach.

            Szkoda, że w tamtej chwili nie wiedziałem, że to nastąpi tak szybko. Może mógłbym się przygotować?

             Moje serce sypało się, gdy to czyniłem, ale prędko odsunąłem go od siebie, a prawą ręką wziąłem koszyk i próbowałem przez chwilę złożyć do kupy to, co zostało z mojego zdrowego rozsądku. Kiedy znów na niego spojrzałem, miał już na sobie beżowe spodnie, T-shirt i bluzę. Zapatrzył się gdzieś w dal, jakby chciał uniknąć mojego wzroku.

- Idziemy?

            Bez słowa ruszyłem za nim.




Beginnings - Początki.
Wiem, że rozdziały są niesamowicie krótkie.
Ale jakoś nie mam ochoty ich na siłę rozciągać.
Krótko i zwięźle.... Miejmy nadzieję, że jest to zwięzłe!
Pozdrawiam.
Dedykacja dla mojego sunshine Souris!