tomorrow I will miss you. [Niam]

Tytuł: tomorrow I will miss you.
Pairing: Niam [Niall & Liam]
Ograniczenia wiekowe: brak.
Kilka słów na wstępie: Tak mnie jakoś naszła wena i napisałam Niama. Postanowiłam się z Wami podzielić. Jak Wam się podoba?

           Wodzę palcami po śliskim drewnie, badając każdy jego szczegół. Dłońmi pieszczę każde wgłębienie i powolnymi ruchami próbuję odnaleźć tam Ciebie. W strunach doszukuję się prawdy, a kiedy szarpię jedną i rozlega się cichy odgłos, brzmi on obco. Napinam kolejne linki, ale one także, z uporem dziecka, nie chcą spełniać wymogów, będąc w moim posiadaniu.

          Ale teraz nie ma Cię tu, a one, zakochane w Tobie, nie znajdują we mnie ukojenia. Wspominają jak grały dzięki Tobie. Przed milionami ludzi. Na całym świecie. W towarzystwie perkusji, basu. I głosu. Twojego głosu. Akompaniowały, gdy śpiewałeś. Akompaniowały, gdy wszyscy śpiewaliśmy. Ale najpiękniej brzmiały w duecie z Tobą. Struny. Gitara.

          Od dziś Toronto niech będzie przeklęte. W tym mieście nie ma już dla mnie nic. Ba, na całym świecie nie ma już dla mnie nic. Codziennie budzę się z krzykiem z kolejnego snu i zastanawiam się co jest większym koszmarem, sny, w których za każdym razem widzę Ciebie, padającego bez życia na ziemię, na środku sceny, czy codzienność. Codzienność bez Ciebie.

          Biorę w dłonie kostkę czerwoną kostkę do gitary i uważnym wzrokiem lustruję każdy jej milimetr. Zwykłeś trzymać ją w zębach za każdym razem, gdy to palce ją zastępowały. Muskam ją ustami, próbując spić z niej smak Twych ust, którego nigdy nie poznałem i nigdy tego nie zrobię. Lecz czuję jedynie martwy plastik, który za nic nie może przybliżyć mi Ciebie. Przykre, że przejrzałem na oczy dopiero w chwili, w której utraciłeś siebie.

          W nagłym przypływie wściekłości, wyrzucam kostkę przez balkon czwartego piętra i obserwuję jak powoli szybuje w dół. Rozstaję się z kolejną rzeczą należącą do Ciebie i już po chwili czuję tak przejmującą żałość, że nawet nie jestem w stanie zapamiętać momentu, w którym łzy suną po moich policzkach, kreśląc na psychice nieodwracalne blizny.

          Krzyki. Zamykasz oczy, wydajesz ostatni oddech. Upadasz. A ja łapię gitarę zamiast Ciebie. Twój głos łamie się. Śpiewasz ostatnie "Don't wanna be reminded" i już Cię nie ma. Zostawiasz mnie, chłopaków i niszczysz cały świat. Lekarze mówią jedno. Pękł Ci tętniak. Umierasz na miejscu. Chciałem ze sobą skończyć, ale czułem jakby Twoje serce biło wraz z moim, w jeden takt i ten jeden, jedyny raz nie poddałem się.

          Spoglądam przez łzy na gitarę i czuję, że nie mogę już dłużej na nią patrzeć. Nie chcę widzieć jej więcej bez Ciebie. Nie chcę widzieć jej w ramionach kogokolwiek innego niż Ty. Znów ogarnia mnie ten przerażający ból i złość. Złość, że zostawiłeś mnie tak nagle.

          Wchodzę do salonu i znajduję Cię w dużym, bujanym fotelu, w którym zawsze siadasz z gitarą. Zerkasz w okno. Obserwujesz przez kilka sekund siarczysty deszcz uderzający w nie. Wzdychasz ciężko i rozpoczynasz. Mimo że opuszki Twych palców poczerwieniały już, Ty grasz dalej. Dźwięki dłuższe, krótsze, wyższe i niższe wypływają wprost od Ciebie. Układasz sobie w głowie słowa kolejnych pieśni o miłości. Jestem święcie przekonany, że myślisz o tej jedynej, tej którą kochasz, pomimo, że jeszcze jej nie spotkałeś.

           Jakiż byłem wtedy głupi. To było dla mnie. To wszystko było dla mnie. Zawsze śpiewałeś tylko dla mnie.

          Kochałem. Jeżeli miłość to pragnienie czyjegoś przetrwania. Jeżeli miłość to niemoc w wyobrażeniu sobie dalszego istnienia bez umiłowanej osoby, to tak. Kochałem. I widzę to dopiero teraz.

          Wspomnienia. Moje serce i duch znajdują tu przytulne schronienie. Jestem doskonałym samotnikiem.

           Chwieję się niebezpiecznie i kiedy niemal cały mój tułów wystaje za barierkę tarasu, rozwieram palce i gitara szybko uderza o chodnik. Łamie się na pół, roztrzaskuje. Struny pękają i rozchodzą się we wszystkich kierunkach. Instrument wydaje ostatni odgłos. Tak różny od Twojego. Gdybym umiał logicznie myśleć, dostrzegłbym teraz co zrobiłem.

- Jak mogłeś zniszczyć moją gitarę?

           Jakie to dziwne. Słyszę Cię. Rozglądam się na boki, w poszukiwaniu źródła tego dźwięku, ale nie dostrzegam nic. Ale tu jesteś. Przy mnie. W mojej głowie. A może w sercu? Chyba w jednym i drugim. Mówisz z niedowierzaniem i dezaprobatą. Głos Ci drży.

          Rzucam się przed siebie. Nie czekam na windę. Biegnę po schodach, cztery piętra to nic. Wybiegam na ulicę. Padam na kolana. Najdelikatniej jak tylko się da biorę w dłonie szczątki Twojej umiłowanej przyjaciółki. Szlocham.

          Niewiarygodne. Jeszcze wczoraj nie rzekłbym, że pożegnam się z Tobą tak szybko. Jeszcze wczoraj nie pomyślałbym, że jutro będę za Tobą tęsknił.