6. Goodbye and Hello

            - Loooooouuuu.

            Ach. Ze snu wybudził mnie jego głos. Ach. Lekka chrypka. Przyjemny ton. Dźwięczność i melodyjność. Ach. Usta wołały me imię, znajdując się kilka centymetrów od mojego ucha. Czułem jego oddech na szyi. Słyszałem lekki świst, który wydobywał się z jego płuc z każdym wypowiadanym słowem.

          Zamruczałem lekko, obracając się na bok i wtulając policzek w poduszkę. Postanowiłem jeszcze trochę poleżeć, tym bardziej, że był blisko mnie. Albo po prostu to sobie uroiłem? Wtedy jeszcze trochę spałem, świadomość docierała do mnie powoli. I na chwilę zapomniałem, co tak naprawdę mnie nurtuje. Byłem tylko ja, on i nicość w mej głowie.

          Szarpnął delikatnie moją piżamę, gdzieś w okolicy ramienia, usilnie chciał mnie ocucić, ale ja pozostawałem w objęciach Morfeusza, imaginując sobie nieistniejące obrazy.

- Louis, no wstańże wreszcie!

            Irytacja. Zniecierpliwienie. To właśnie te dwa uczucia sprawiły, że wróciłem do rzeczywistości. Wróciło także wszystko, co uśpione było w mojej głowie. Głos ostry jak sztylet przeszył umysł na wskroś. Gorszy niż wredne dzwonienie budzika.

         Otwarłem oczy. Spoglądał na mnie z nieukrywanym zniecierpliwieniem. Wargi chłopaka wygięły się w nieprzyjemny grymas, a oczy zwęziły i choć okalały je kaskady rzęs, nic to nie dało. Minę miał zaciętą, a moje przepraszające spojrzenie spłynęło po nim, niczym poranna mżawka. Skierowałem uwagę na jego dłonie, zaciśnięte w pięści na cienkiej kołdrze. Niby nic, ot, taki fant. A bolał. Nie miewiam skłonności do paranoi, ale wcześniejsze wydarzenia tylko mnie rozochociły.

          Zadrżałem z powodów wykraczających poza zwykłe zimno. Pociągnąłem nosem.

- Dziewczyny wyjeżdżają. A jeżeli zaraz nie wstaniesz, nie zdążę zobaczyć Meggie po raz ostatni przed naszym powrotem.

          Dawno nie wypowiedział w moim kierunku tylu słów. Posłusznie wstałem. Wsunąłem stopy w pantofle. Drzwi na zewnątrz były otwarte. Lodowaty wiatr wdarł się do środka, mierzwiąc mi włosy i sprawiając, że włoski na karku stanęły mi dęba. Odruchowo objąłem się ramionami. Zachwiałem się. Przygryzłem dolną wargę. Szczęknąłem zębami.

          Mojej mowy ciała nie sposób było nie odczytać. Nachylił się. Chwycił dłońmi ciepły materiał, pod którym jeszcze minutę wcześniej leżałem i narzucił mi go na ramiona. Później przygładził jeszcze. Obrócił mnie ku sobie i opatulił. Ciągle tu był. Jedynie fizycznie. I przez chwilę znów mogłem się łudzić, że będzie dobrze. Meg wyjedzie i zostawi mnie z nim na dwa dni samotności, które nam pozostały. Iskierka nadziei znów się zapaliła.

          Podreptałem za nim. Było naprawdę wcześnie. Świtało. Pomarańczowe promienie porannego słońca przebijały się pomiędzy drzewami. Ptaki budziły się ze snu, zaczynały świergotać, rozdzierając na całą szerokość malutkie gardziołka. W nocy zapewne padało, bo las pachniał jak nigdy. Sosnowe igliwie w połączeniu z odrobiną wilgoci tworzyło tak niesamowitą woń, że chciałoby się wdychać ją wiecznie. Zapragnąłem nabrać nosem rześkiego powietrza w płuca, zatracić się na moment w przyjemności. Przeszkodził mi w tym mały problem - byłem przeziębiony. Jak gdyby ktoś zabetonował mi nozdrza, gdy spałem. Westchnąłem więc płaczliwie i otuliłem się szczelniej.

          Stały przy samochodzie. Walizki, spakowane, leżały już na dnie bagażnika. Stały. Czekały na nas. Uśmiechały się. Harry wyminął mnie. Podbiegł do niej. Rzuciła mu się na szyję. Obrócili się wokół własnej osi. Przytulił ją mocno. W przeciągu kilku sekund zrobił to, na co ja nie miałem odwagi.

         Pocałował ją.

         Drżenie uspokoiło się stopniowo. Kobieta odsunęła się i spojrzała mu prosto w oczy. Musnęła jego policzek palcami, aż moją skórę przebiegł dreszcz. Gorączka rozpoczętego romansu szalała. Z trudem oderwali się od siebie. Zerknęła na mnie.

- Do widzenia, Louis.

           Uśmiechnęła się. Szczerze. Ukazała pełne uzębienie. Tak naturalnie. Nic dziwnego, nie miała pojęcia, co właśnie działo się wewnątrz mnie.

           Krzyczałem, ale nikt nie słyszał żadnego dźwięku. Płakałem, ale nikt nie dostrzegł łez. Krwawiłem, ale nikt nie widział krwi. Po prostu stałem. Z oczami rozszerzonymi szeroko, niczym porcelanowa lalka. Ze sztucznym, firmowym uśmiechem, który wpełzł na moje usta tak łatwo.

- Do widzenia.

           Pomachały, wsiadły do samochodu, odjechały. Długo jeszcze tam stał i przyglądał się pustej leśnej drodze.

           Poszedłem zaparzyć sobie kawy.

       

           - No dalej, Lou, oni tego potrzebują!

Roześmiałem się perliście. Śmiech niósł się echem po całej garderobie. Wszystkie oczy zwrócone były na mnie. Zignorowałem zniecierpliwione westchnienia Paula oraz ponaglenia Liama.

- Robisz im tylko nadzieję!

           Wyszczerzył się słodko. Dołki w policzkach ukazały się w pełnej krasie. Zatrzepotał figlarnie rzęsami i posłał mi kolejne błagalne spojrzenie. Wypuściłem powietrze nosem. Wywróciłem teatralnie oczyma.

- Gdyby odebrać im zachwyt nad Larrym Stylinsonem, staliby się równi owadom. Przerodziliby się w szare postacie łażące po równie szarym krajobrazie, niezdolne dostrzec codziennych niezwykłości!

         Zachichotałem. Jeżeli przyszło walczyć o swoje, Harry był w tym niezrównany.

- No dobrze, filozofie!

         Zapiszczał jak nastolatka. Podskoczył kilkakrotnie w miejscu. Pokręciłem głową z udawaną pobłażliwością.

         Na scenę weszliśmy, trzymając się za ręce.

             Co czułem? Z pewnością gniew połączony z rozczarowaniem. I rozpacz. Nic innego nie mogłoby tłumaczyć napięcia w plecach, nagłego bólu w okolicy klatki piersiowej i spazmatycznego oddechu.

             Mieszałem cukier w filiżance i przyglądałem się temu, jakbym wykonywał najbardziej interesującą czynność pod słońcem. Moje życie było w kawałku. Ten pocałunek zapieczętował jedynie serię nieszczęść, które miały rychło nastąpić.

            Jakiekolwiek relacje, które były między nami i wykraczały poza kontakty przyjacielskie były jedynie moją wizją. Kreowałem sobie sumiennie kolejne scenariusze, które podświadomie uznawałem za prawdziwe i dlatego przebłyski świadomości tak bardzo bolały.

            I znałem jego twarz zbyt dobrze. Nie potrafiłem sobie wyobrazić innej jej pozycji, niż skierowanej prosto na mnie.

           Przebywanie z nim uspokaja mnie. Zabiera wszystko, co złe. Znajduję się w miejscu, w którym tracę kontrolę i dlatego wszystkie chwile, które dzieliliśmy zawsze kończyły się zbyt wcześnie. Także świadomość, że jego usta dotknęły ust kogoś innego niż ja, przytłaczała mnie niezmiernie. To może postawa samolubna i zapewne egoistyczna, ale tego nie mogłem w sobie zmienić.

           Kochałem go.

           Zdałem sobie sprawę, że mieszam napój zdecydowanie za długo, więc wrzuciłem łyżeczkę do zlewu i dzierżąc kubeczek, udałem się na naszą werandę.

           Jego buty walały się po podłodze. Usiadł po turecku w bujanym fotelu. Uśmiechał się pod nosem, nie przestawał wpatrywać się w ekran telefonu komórkowego, który przez cały czas brzęczał. Sweter przewiesił przez oparcie fotela. Słońce wstało i zaczynało powoli przygrzewać. Po raz pierwszy zwiastowało dobrą pogodę.

          Upiłem łyk. Siorbnąłem celowo, by zwrócić jego uwagę. Bezskutecznie. Przyszedł SMS. Kolejny. Kolejny. I kolejny. Odchylił głowę do tyłu i roześmiał się na cały głos, przymknąwszy jednocześnie oczy.

         Uwielbiałem go w takim wydaniu.

         Kiedyś byliśmy sobie bliscy.

         Był tam, ale jednocześnie jakby go nie było.

         Zostawiłem kawę. Nie miałem już na nią ochoty. Postawiłem ją przed nim. I tak pewnie nie zauważy, że przygotowana została dla mnie. Wyszedłem. Przystanąłem jeszcze na progu, obróciłem się i rzuciłem w jego kierunku zbolałe spojrzenie. Czego również nie dostrzegł.

          Spakowałem letnią torbę. Wziąłem koc, bagietkę i książkę. Wdziałem japonki, jego bluzę rzuciłem gdzieś w kąt. Tak, miałem ja na sobie. Nie zauważył. Stanąłem w drzwiach i znów na niego zerknąłem. Jego pozycja nie zmieniła się zbytnio.

- Idę na plażę. Dzwoń jakbyś czegoś potrzebował.

          Pokiwał głową, ale spojrzenie miał tak zamglone, że śmiałem wątpić, czy cokolwiek do niego dotarło.

          Zszedłem ze schodków. Kiedy kroczyłem w obranym przez siebie kierunku, drobinki leśnego piasku przesypywały się między palcami moich stóp. Co jakiś czas kopnąłem jakąś szyszkę.

            Przegapiłem moment, w którym oczy zaszły mi łzami. Zdałem sobie z tego sprawę dopiero, gdy przestałem widzieć, dokąd idę. To prawda. Minęło trochę czasu. I on zdążył znaleźć sobie kogoś lepszego. A ja czekałem zbyt długo, aż wszystko samo się ułoży. Widzę więcej, rozumiem. Ale czasem nadal go potrzebuję.

            Wiem doskonale, że nigdy nie będzie mnie chciał. Dlaczego? Bo nie jest gejem. Nigdy nie będę dość dobry, zawsze ograniczać będzie mnie płeć. Dopóki traktowałem nasze wygłupy z przymrużeniem oka, zdawało się, że dzielimy razem coś pięknego. Ale gdy w każdym geście zacząłem widzieć więcej, niż powinienem, sam dla siebie stałem się uciążliwy.

           Otarłem oczy i zdałem sobie sprawę, że jestem na miejscu. Odłożyłem torbę. Cierpliwie rozłożyłem koc. Bagietkę jednak zostawiłem w środku. Jeszcze dzisiaj nic nie jadłem.

          Nie mogłem się oprzeć - podwinąłem nogawki spodni maksymalnie do góry. Boso już poszedłem w kierunku morza.

          Woda była lodowata. Nie przeszkadzało mi to. Z powodu braku ciepła i chłód traktowałem jak mojego przyjaciela. Nie zważając na chorobę, wszedłem jeszcze głębiej. Fascynowała mnie gęsia skórka pojawiająca się na moich ramionach. Wyobraziłem sobie, że ją dostrzegł. Położył ciepłe dłonie, potarł kilkakrotnie. Chciał dać mi komfort. I tak zatraciłem się w tej chwili, że niemal poczułem ten komfort.

          Czułem jak oddycha i nie chciałem by przestał.

          Nie doceniałem wytworów wyobraźni.

          Byliśmy sobie bliżsi niż Wy. Bliżsi. Zbliżyliśmy się do siebie bardziej niż Wy.

          Czy za tym tęsknisz?

          Nie myśląc już dłużej, rzuciłem się całym ciałem w bezwzględny żywioł.



________________________________

No tak. Wróciłam. Nie wiem, czy na stałe. Miejmy nadzieję, chcę skończyć tę historię!
Rozdział dedykuję @uszati. Za piękny szablon i wsparcie.
(to ja dawna CookieChum - zmieniłam nick, bo dokonała się we mnie jakaś zmiana.)